சொந்த மண்ணை பிரிதல் என்பது மிகவும் கடினமானது. அப்படிப்பட்ட வாழ்க்கையை வாழ்வது கொடுமையானதும் கூட . பல்வேறு காரணங்களால், நிபந்தனைகளால் கட்டாயத்தோடு குடிபெயர்ந்து அனுப்பப்படுவார்கள் பலர். ஆம், அவர்கள் குடிபெயர்ந்து செல்லவில்லை, குடிபெயர்ந்து அனுப்பப்பட்டார்கள் . புதிய இடம் , புதிய மண் என்று அனைத்தும் புதியதாக திணிக்கப்படுகிறது. அதுவும் முழுவதும் கிடைக்கப்பெறவில்லை , கண்துடைப்புக்காக செயல்படுவதால் என்னவோ பல பாதிப்புக்கள் அவர்களுக்குத்தான் ஏற்படுகின்றது .
திருநெல்வேலி மாவட்டம் , நெல்லை சந்திப்பில் தாமிரபரணி ஆற்றங்கரையில் வாழ்ந்த மக்களை தமிழக அரசு "குடிசை மாற்று வாரியத் திட்டத்தின் " கீழ் சுத்தமல்லி , டவுன், ரெட்டியார் பட்டி போன்ற பல பகுதிகளில் குடிபெயர செய்துள்ளது. இயற்கை சீற்றம் , நோய்கள் மற்றும் பிற காரணங்களால் பாதிக்கப்பட்ட இம்மக்களுக்கு இத்திட்டம் வரப்பிரசாதமாகவே இருந்தது . ஆனால் , குடிபெயர்ந்து புதிய இடத்தில் வாழும் போது அடிப்படை வசதி,போக்குவரத்து ,மருத்துவம்,நீதி போன்ற உரிமைகள் நிராகரிக்கப்படுகின்றது .
இத்தகைய புதிய வாழ்கையை வாழும் ரெட்டியார் பட்டியில் குடியமர்த்தப்பட்டிருக்கும் மக்களை சந்திக்க நேர்த்தது . 17 அடுக்குமாடிக்கட்டிடங்களால் காவல் துறையினருக்காக உருவாக்கப்பட்ட அந்த கட்டிடங்களை இவர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டுஉள்ளது . சுமார் 306 குடும்பங்கள் தங்குவதற்காக வடிவமைக்கப்பட்ட இந்த அடுக்கு மாடிக்கட்டிடங்களில் தற்போது 120 குடும்பங்கள் மட்டுமே குடிபெயர்த்துள்ளனர் . மீதமுள்ள மக்கள் வேறு இடங்களில் சுயமாக குடிபெயர்த்துள்ளனர்.
இம்மக்களிடம் பேசும்போது , இவர்கள் அனைவரும் கூறிய ஒரே வார்த்தைகள் " நாங்க .... அங்க இருந்தப்போ, சந்தோசமா நிம்மதியா இருந்தோம் , இங்க எதுமே இல்லை...." அப்படி அவர்களுக்கு என்னதான் பிரசனைகள் என்று வினவிய போது தான் தெரியவந்தது , அவர்களின் நிலைமை .
1) நியாயமாக வழங்க வேண்டிய நியாய விலைக்கடையில் பார்ப்பட்சததோடு பொருட்கள் கொடுப்பதும் , பல நேரங்களில் பொருட்க்ள் இருந்தும் இல்லை என்று ஏமாற்றுவதும் வாடிக்கையாகிவிட்டது .
2). கழிவு நீரை சுத்தப்படுத்துவதற்க்காக நகராட்சி ஊழியர்கள் வருவதில்லை. அப்படியே வந்தாலும் பொடி தூவி விட்டு, சாக்கடை துத்தம் செய்வதற்காக பணம் கேட்பதாக கூறுகிறார்கள் .
3). சரியான போக்குவரத்து மறுக்கப்படும் காரணத்தால் , பள்ளி செல்ல வேண்டிய குழந்தைகளின் கல்வி பறிக்கப்படுகிறது.
4). வேலைக்கு செல்லும் ஆண்கள் தினமும் நெல்லை சந்திப்பு செல்ல கையில் இருக்கும் இருப்புப்பணத்தையும் செலவழிக்க வேண்டியுள்ளது .
5). திடீரென தேவைப்படும் மருத்துவ உதவிக்கு , அவசர ஊர்தியோ , அருகாமையில் மருத்துவமனையோ இல்லை.
6). தங்கியிருக்கும் வீட்டிற்கு மாதம் 300 ரூபாய் கொடுக்கிறோம் .ஆனால் கட்டிடம் பாசிப்பிடித்து , நேர் ஊற்றும் , வீட்டின் மேல் செடிகளும் வளர்த்து பராமரிப்பு இல்லாமல் இருக்கிறது.
- என்று அடிப்படை வசதிகளே முழுமையாக கிடைக்காமல் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம் என்றனர். அடிப்படை வசதிகளே இல்லாத போது எப்படி நிம்மதியாக வாழ இயலும் என்பதே அவர்கள் எழுப்பும் கேள்வியாக இருக்கிறது.
ஆக , உணவு, கல்வி,சுகாதாரம் , இருப்பிடம்,போக்குவரத்து,மருத்துவம் என்று எட்டு திசையிலும் பிரசனைகளால் சூழபட்டிருக்கும் இம்மக்களின் அவல குரலுக்கு அரசாங்கம் என்ன பதில் வைத்துள்ளதோ ?. அந்த பதில் அவர்கள் இழந்ததை எப்படி திருப்பி கொடுக்கும் ?
ஆனால் , அவர்களின் குரல் மேலதிகாரிகளுக்கு எட்டிவிடாமல் இடை அதிகாரர்களால் தடுக்கப்படுகிறது. மூடி மறைக்கப்படுகிறது . இதற்கு என்ன தீர்வு கிடைக்குமோ ?
